Happy again!

Είναι απλά επιλογή. Δύσκολη επιλογή, αλλά επιλογή. Δεν εξαρτάται από τους άλλους, δεν εξαρτάται από το περιβάλλον, δεν εξαρτάται από τις καταστάσεις. Εξαρτάται από το τι θέλεις εσύ και πόσο διατεθειμένος είσαι να δεσμευτείς για να το κατακτήσεις.

Αν θέλεις την ευτυχία, πρέπει να την επιλέξεις, αλλά όχι μία μόνο φορά. Πρέπει να την επιλέγεις κάθε μέρα. Να επιβεβαιώνεις την επιλογή σου κάθε στιγμή. Την ώρα της κρίσης που πας να πέσεις ξανά στο βάραθρο της απελπισίας, εκεί πρέπει να δείξεις τι θέλεις. Τη στιγμή που όλα χάνονται, εκεί φαίνεται πόσο αποφασισμένος είσαι. Τη στιγμή που όλα δείχνουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα, εκεί εξετάζεται η πίστη σου. Η πίστη σου ότι είσαι ον αιώνιο, και ο αρνητισμός δεν σου πρέπει.

Impara a guidare.

Όμορφος κόσμος!

Από TSO Photography

Αν πιστεύεις ότι η ζωή σου είναι μονότονη, θυμήσου ότι η γη είναι το σπίτι σου.

Αν αισθάνεσαι ότι κάθε μέρα βλέπεις τα ίδια και τα ίδια, είναι που δεν προχώρησες παρακάτω.

Αν αισθάνεσαι ότι ο κόσμος γύρω σου σε πνίγει, βγες παραέξω και κοίταξέ τον καλύτερα.

Αν πιστεύεις ότι είσαι μόνος, αυτή είναι η κληρονομιά σου από έναν Πατέρα που πάντα είναι δίπλα σου.

Πάρε πρωτοβουλίες, άλλαξε τη ζωή σου. Ο κόσμος παραείναι μεγάλος και όμορφος για να παραπονιέσαι!

The Mountain from TSO Photography on Vimeo.

Γίνε εσύ η αιτία!

Δώσε εσύ, πριν πάρεις. Τρέξε εσύ! Γίνε εσύ η γέφυρα, ο λόγος, η αιτία. Κάνε τον κόσμο που ζεις να μοιάζει με τον δικό σου κόσμο: στη γη της αφθονίας και της αλληλεγγύης δε λείπει τίποτα από κανέναν.

Cambia TU!

Se vedi in giro guerre, ingiustizie, gente che non rispetta il prossimo e altre cose che ti turbano, cambia TU!

Assumi la responsabilità personalmente di tutto ciò che vedi in giro, e agisci come se tutto dipendesse da te, e tutto cambierà verso il meglio.

Η δική σου κόλαση!

Είναι κάτι που το έχω ζήσει, γι'αυτό το επαναλαμβάνω: όταν μπροστά στην αδικία κρατάς το στόμα σου κλειστό, ανοίγεις το λάκκο της δικής σου κόλασης!

Το παγόβουνο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι έτσι... και φυσικά δεν εννοώ κρύοι! Βλέπουμε μόνο ένα μέρος τους και το βάθος της ουσίας τους δεν το βλέπει κανείς... ούτε καν οι ίδιοι. Αν κάποιος το βλέπει πάντως, αυτός είναι μόνο ο Θεός, που ως δημιουργός του ανθρώπου, γνωρίζει τέλεια τα δημιουργήματά του.

Βλέπεις κάποιον και δεν ξέρεις τι κρύβει. Κι ο ίδιος δεν ξέρει τι κρύβει... Βλέπεις όμως μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Το βυθισμένο τμήμα είναι το μεγαλύτερο και ουσιαστικά το πιο σημαντικό. Αξίζει να το ψάξεις. Αξίζει να το μελετάς πάντα. Κάποιος θα σου πει... "μα το βυθισμένο τμήμα του παγόβουνου είναι και η αιτία που βυθίζονται τα καράβια που πλησιάζουν. Το βυθισμένο τμήμα του παγόβουνου είναι πάντα η αιτία της καταστροφής." Σωστά, αλλά είναι και η μόνη πηγή γλυκού νερού σε έναν ωκεανό αλμύρας. Είναι το μόνο σημείο που μπορεί να σε διδάξει κάτι παραπάνω και αν αυτό το κάτι παραπάνω το αναζητήσεις με καλοσύνη και αγάπη, έχεις πάντα μόνο να κερδίσεις.

Η κορυφή του παγόβουνου είναι αυτό που βλέπεις. Κι αν μείνεις μόνο σε αυτό που βλέπεις, ποια η αξία; Και οι επιφανειακοί άνθρωποι αυτό δεν κάνουν; Εσύ ψάξε και αυτό που δεν βλέπεις.

Η κορυφή του παγόβουνου είναι το αποτέλεσμα. Κι αν κρίνεις μόνο εκ του αποτελέσματος, ποια η αξία; Και οι χειρότεροι κατήγοροι αυτό δεν κάνουν; Εσύ αναζήτησε και τα αίτια.

Η κορυφή του παγόβουνου είναι το "εν μέρει". Κι αν μείνεις στο "εν μέρει", ποια η αξία; Κι όσοι μεροληπτούν, στο "εν μέρει" δε μένουν; Εσύ έχε πάντα πάθος για το όλο.

Ζήτα την καρδιά. Ζήτα τη βαθύτερη ουσία. Εκεί θα βρεις το γλυκό νερό της σοφίας.

Il bambino in te... 2 (audio)

Serie di storie in audio...

Il bambino in te...

"C'era una volta un bambino che al suo primo tentativo di caminare, è caduto. Ha avuto paura e non ha tentato più. Così, non ha mai caminato."

TI SEMBRA LOGICO?
RIALZATI SUBITO!

Το παιδί μέσα σου...

"Μια φορά ήταν ένα μωρό. Την πρώτη φορά που προσπάθησε να περπατήσει, δεν τα κατάφερε και έπεσε. Φοβήθηκε και δεν ξαναπροσπάθησε. Έτσι δεν περπάτησε ποτέ."

ΣΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΛΟΓΙΚΟ;;;

ΣΗΚΩ ΤΩΡΑ!!!

"Η χαμένη πριγκίπισσα", μια πραγματική ιστορία για τον φίλο μου τον Πάρη και την Πριγκίπισσα της καρδιάς του.

Ένα παραμύθι γραμμένο για το φίλο μου τον Πάρη και την πριγκίπισσα της καρδιάς του.

---------------

Λένε ότι τα πολύ παλιά τα χρόνια οι άνθρωποι δεν κυβερνιόντουσαν από ανθρώπους. Αιθέριες υπάρξεις από τον ουρανό είχαν κατέβει και όριζαν τις μοίρες τους. Ίδιες σε όλα ήταν μ'αυτούς. Ίδιες συνήθειες, ίδια σώματα, ίδια πάθη. Αθάνατοι ήταν όμως. Άγγελοι με σάρκα και οστά που ο Θεός είχε ορίσει να ζουν για πάντα. Κι ότι κι αν έκαναν, καλό ή κακό, για πάντα το χρεωνόντουσαν. Σ'αυτή τη ζωή, όχι στην άλλη. Αιώνια ζωντανοί, αιώνια υπόλογοι στο Θεό, αιώνια συνειδητοποιημένοι για τις πράξεις τους, και στον ύπνο των ανθρώπων ποτέ δεν έπεφταν. Γιατί έτσι είχε ορίζει ο Θεός: οι άνθρωποι μέσα στον ύπνο τους στον ψεύτικο αυτό κόσμο να ξεχνούν, να ξεπερνούν, να συνεχίζουν ό,τι κι αν συμβεί. Αυτή ήταν η δύναμή τους. Ενώ οι άγγελοι που έπρατταν τα πάντα γνωρίζοντας την αλήθεια, ποτέ να μην ξεχνούν κι αν δε διόρθωναν τα λάθη τους, αυτά πάντα να τους κυνηγούν. Αυτή ήταν η αδυναμία τους.

Τα παλιά εκείνα χρόνια λοιπόν, ένας τέτοιος βασιλιάς ζούσε στο ομορφότερο μέρος του κόσμου. Τέσσερις θάλασσες όριζε και τέσσερις στεριές. Έντεκα κόρες είχε. Έντεκα όμορφες βασιλοπούλες. Αθάνατες κι εκείνες όπως κι αυτός. Ζούσαν ψηλά στο ουράνιο παλάτι τους και ποτέ δεν κατέβαιναν να συναντήσουν τους ανθρώπους. Μόνο από τις αυλές τους κοιτούσαν κάτω και όταν έβλεπαν κάποιο δύστυχο να έχει ανάγκη, τους υπηρέτες τους διέταζαν να πάνε να βοηθήσουν.

Τις μέρες εκείνες ήρθε το καλό μαντάτο στο παλάτι. Η βασίλισσα περίμενε τη δωδέκατή της κόρη. Λίγους μήνες αργότερα το κοριτσάκι ήρθε στον κόσμο... αλλά είχε κάτι διαφορετικό. Μάτια ανθρώπινα είχε και μαλλιά ασημένια, σαν το χρώμα που παίρνει η θάλασσα κάτω απ'το φεγγάρι. Κανείς δεν πίστευε στα μάτια του όταν έβλεπε τη μικρή πριγκίπισσα. Άνθρωπος και άγγελος μαζί, πιο όμορφη από κάθε άλλη ύπαρξη. Είχε ξανακούσει ο βασιλιάς και για άλλες τέτοιες πριγκίπισσες... και γνώριζε καλά η μοίρα τι είχε γράψει γι'αυτές. Έκλεισε τα μάτια του με τα χέρια του όταν είδε το μωρό, και ο πόνος του ήδη άρχισε να γίνεται αισθητός. Γιατί ήταν γραφτό τέτοιες πριγκίπισσες λίγο καιρό να μένουν στον κόσμο των αγγέλων. Άλλο δρόμο έπαιρναν. Άλλη ήταν η αποστολή τους. Το δώρο το πολύτιμο της ζωής μαζί τους το έπαιρναν, κι αλλού το έδιναν. Σε άλλο κόσμο χάνονταν...

Τόσο όμορφο ήταν αυτό το παράξενο πλάσμα, που ο πατέρας της ο βασιλιάς, "καλή τη όψη" της πριγκίπισσας, τη φώναζε Καλλιόπη.

Η όμορφη πριγκίπισσα δεν ήταν σαν τις αδερφές της. Δεν της αρκούσε να κοιτάζει τους ανθρώπους από τις αυλές και τα παράθυρά του παλατιού της. Μαζί τους έτρεχε και η ίδια της τους βοηθούσε. Αληθινός άγγελος στη γη. Σαν έρχονταν η άνοιξη, το σπόρο πρώτη έπιανε και με τα χέρια της τον μάγευε και τον έριχνε στη γη, να έχουν να τρων οι άνθρωποι και τα παιδιά τους. Κι ο Αύγουστος σαν έμπαινε, ξυπόλητη μαζί με τις κόρες των ανθρώπων πατούσε τα σταφύλια, και το καλύτερο κρασί του κόσμου έπιναν οι άνθρωποι χάρη σ'αυτήν. Μαζί τους χόρευε στις γιορτές τους, μαζί τους έκλαιγε στη στενοχώρια τους, τα δικά τους τραγούδια σιγοτραγουδούσε και τα αιθέρια καλά του πατέρα της, δεν τα αρνήθηκε, αλλά... τα βαριόταν λίγο. Τους ανθρώπους αγάπησε και τη δύναμη που είχαν να ξεχνούν, να ξεπερνούν και να συνεχίζουν ό,τι κι αν συμβεί.

Λίγος καιρός πέρασε αφότου μεγάλωσε η πριγκίπισσα και η ώρα ήρθε ο πατέρας της να νιώσει τον πόνο που η μοίρα είχε ορίσει. Η κόρη του, η όμορφη Καλλιόπη, για πάντα το παλάτι του θα άφηνε και μαζί με τους ανθρώπους θα ζούσε. Το δώρο της ζωής που της χάρισε ο πατέρας της μαζί της θα το έπαιρνε και στους ανθρώπους θα το χάριζε.

"Κόρη μου, τους πόνους των ανθρώπων ποτέ σου δεν ένιωσες η ίδια. Τη δύναμή της ράτσας σου θα χάσεις για πάντα. Στον ύπνο των ανθρώπων θα πέσεις. Θα πονέσεις, θα ματώσεις, και καμία αδερφή σου δε θα κατέβει να σε βοηθήσει όπως έκανες εσύ. Γιατί εσύ ήσουν άλλο. Κι άλλο εκείνες."

"Ναι, αλλά θα ξεχνώ, θα ξεπερνώ και θα συνεχίζω ό,τι κι αν συμβεί."

Την πόρτα του παλατιού άνοιξε ο μεγάλος βασιλιάς και την κόρη του με πόνο αποχαιρέτησε. Δεν ήταν ο πρώτος που πονούσε έτσι, και ο νόμος του Θεού είχε ορίσει, να μην ήταν ούτε ο τελευταίος.

Η όμορφη πριγκίπισσα κατέβηκε στη γη, παντρεύτηκε αυτόν που αγάπησε και δύο γιους έφερε στον κόσμο... που έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό. Τα ασημένια της μαλλιά, η ομορφιά της και η αγάπη της για τη ζωή της έδωσαν φήμη. Κι όποιος τη γνώριζε έλεγε "δεν έχω δει ποιο ζωντανό άνθρωπο"... που να 'ξεραν οι άμοιροι θνητοί ότι οι άνθρωποι δε χωρίζονται σε περισσότερο ή λιγότερο ζωντανούς. Τη ζωή ή την έχεις, ή δεν την έχεις. Και η όμορφη πριγκίπισσα την είχε και τη χάριζε τόσο  στα δυο της παλικάρια όσο και σε όποιον τη γνώριζε.

Τα χρόνια πέρασαν και η μοίρα το είχε γράψει, τον ίδιο πόνο που έδωσε στον πατέρα της, να τον περάσει κι εκείνη. Τα παιδιά της μεγάλωσαν, και έφυγαν μακρυά. Θύμωσε η πριγκίπισσα, στενοχωρήθηκε, έβαλε τα κλάματα. Άνθρωπος βλέπεις είχε γίνει και την αγγελική της φύση για πάντα είχε ξεχάσει. Σαν άνθρωπος όμως ξέχασε το θυμό της, τον ξεπέρασε και συνέχισε να χαμογελά, ό,τι κι αν είχε συμβεί. 

Η όμορφη πριγκίπισσα την ουράνια αγάπη που είχε πάρει από τον πατέρα της συνέχισε να δίνει στους ανθρώπους. Και το δώρο της ζωής που είχε δώσει στα παιδιά της και στους φίλους της όλο και δυνάμωνε. Δυνάμωνε τόσο που μια μέρα έγινε μεγάλο όπως η αγάπη των αγγέλων. Και η πριγκίπισσα θυμήθηκε το σπίτι της, την οικογένειά της, τον πατέρα της. Την αθάνατη μάνα της πεθύμησε και τις γλυκές αδερφές της. Κι έτσι μια μέρα, χωρίς τίποτε να πει σε κανέναν, έφυγε.

Στην πόρτα του ουράνιου παλατιού την περίμενε ο πατέρας της. Η γιορτή που έγινε δεν περιγράφεται. Η μάνα της και οι αδερφές της άνοιξαν την αγκαλιά τους και πάλι σ'εκείνο το εξαίσιο αγγελικό πλάσμα με τα ασημένια μαλλιά και τα ανθρώπινα μάτια.

Τα χρόνια πέρασαν και μια μέρα η όμορφη πριγκίπισσα από την άκρη της αυλής της κοίταξε κάτω, και είδε τους ανθρώπους. Μέσ' στη γαλήνη του ουρανού που τόσο της είχε λείψει, είχε ξεχάσει τους ανθρώπους. Τα όμορφα μάτια της είδαν τον πόνο που ένιωσαν οι άνθρωποι όταν έφυγε. Οι άνθρωποι όμως είναι άνθρωποι και τον πόνο τον ξεχνούν, τον ξεπερνούν, συνεχίζουν ό,τι κι αν γίνει. Κι εκεί κάτω στη γη σε ένα μικρό σπίτι είδε τους γιους της. Δεν ήταν μόνοι. Κρατούσαν από το χέρι τους μια μικρή πριγκίπισσα ο καθένας. Έσκυψε το κεφάλι της να ακούσει, και οι δύο μικρές πριγκίπισσες, κι αυτές με ασημένια μαλλιά, είχαν το όνομά της. Τα παιδιά της, το δώρο της ζωής που από εκείνη είχαν πάρει, με τη σειρά τους το έδωσαν αλλού.

Η όμορφη πριγκίπισσα κοίταξε τις αδερφές της. Δεν τις λυπήθηκε γιατί δεν πονούσαν. Άγγελοι όμως ήταν και άγγελοι θα έμεναν για πάντα. Και το δώρο της ζωής που είχαν, ποτέ δεν επρόκειτο να το χαρίσουν σε κανέναν. Αυτή τη χαρά, δεν ήταν γραφτό να τη ζήσουν.

Η όμορφη πριγκίπισσα όμως τότε τόλμησε. Χάρισε το πολύτιμο δώρο της στα παιδιά της, κι εκείνα της το επέστρεψαν... εις διπλούν. Κι έτσι η χαμένη πριγκίπισσα, βαθιά ευτυχισμένη, γύρισε στο παλάτι γεμάτη ικανοποίηση, αφήνοντας για πάντα τον κόσμο των ανθρώπων, που ποτέ δεν κατάλαβαν το μέγεθος της δύναμής τους. Κι αυτή η άγνοια ήταν η μόνη αιτία του πόνου τους... που όμως τον ξεχνούσαν... τον ξεπερνούσαν... και προχωρούσαν ό,τι κι αν συμβεί.

Αυτές τις χαμένες πριγκίπισσες, εμείς οι άνθρωποι Μάνες τις λέμε. Κι είναι πάντα για τον καθένα από εμάς οι ομορφότερες υπάρξεις. Κι όταν επιστρέφουν στο ουράνιο παλάτι τους, πολύ πονάμε, γιατί δεν ξέρουμε το μέγα μυστικό: ότι οι χαμένες πριγκίπισσες είναι το δώρο του Θεού στους ανθρώπους: να έχουν κάποιον να ακούει τον πόνο τους, να τους βοηθά στις δύσκολες στιγμές και να γεμίζει ο κόσμος από αίμα αγγελικό, που οι Μάνες δίνουν στα παιδιά τους.

I due amici

C'era una volta un uomo che camminando per la sua strada incontra un suo vecchio amico su un incrocio. L'amico gli dice: - "Vieni con me! Ho intenzione di lavorare tanto ma diventerò ricco. Vieni con me.". 

Lui gli rispose - "Guarda, ho già un lavoro, non ho tempo". 

 - "Ma il tuo lavoro ti da la possibilità di diventare ricco, di imparare nuove cose, di muoverti in continuazione, di fare cose eccezionali che poche persone nel mondo fanno?". 

 - "No", rispose, ma mi da stabilità. 

I due amici si sono salutati cordialmente e ognuno proseguì per la sua strada. Anni dopo si incontrano in un altro incrocio. 

- "Allora, sei diventato ricco?" ha chiesto il nostro amico all'amico suo. 

- "Non ancora, il mio lavoro sta andando benissimo. In più ho incontrato persone stupende che poche persone hanno la possibilità di conoscere, e non solo! Ho girato quasi tutto il mondo. Ho visto cose incredibili!". 

- "Ok, ma ricco? Sei diventato ricco? Hai fatto i soldi?" 

- "Guadagno bene, ma ricco, no, non lo sono diventato ancora. Vuoi venire con me allora?" 

- "No", ha risposto il nostro amico, contento che aveva fatto la scelta giusta anni fa. 

 Gli anni sono passati e i due amici non si sono incontrati più. Anni dopo tutti e due hanno lasciato questa vita insignificante e sono passati all'eternità. Il nostro amico è morto felicissimo, avendo vissuto una vita tranquilla con la sua famiglia. Ha avuto tanti figli e una marea di nipoti, ed è sempre stato felice e contento di questo tesoro. La sua vita è stata tranquilla, e bella come la brezza primaverile. 

L'amico suo, poco dopo il secondo incontro della nostra storia... è diventato ricco. 'E morto altretanto felice. Ha avuto un matrimonio stupendo, tanti figli e tanti nipoti. Ha girato tutto il mondo con la sua famiglia. Ha avuto come amici persone molto importanti ed ha visto cose e luoghi che poche persone riescono a vedere da vicino. 'E diventato famoso, perchè la sua esperienza lo ha reso sapiente. La sua vita era travolgente, bella come il volo di un'aquila. 

 A tutti spetta l'eternità. Ed è vero, l'importante non è il destino finale, comune a tutti, ma il percorso, che è diverso per tutti. Il come hai scelto di vivere fa la differenza. Quel momento finale, fai che non ci siano ripensamenti. Fai che il tuo percorso sia stato grandioso. Fai che la tua presenza in questa terra abbia lasciato un segno nella storia. Scegliere le cose grandi fa te grande. Scegliere le cose piccole, quotidiane, che tutti fanno, di sicuro non ti toglie la felicità. Ti allontana però dalla tua natura. Perchè tu sei nato unico, e rifiutando di vivere come un'essere unico, togli da tutti noi la gioia di vedere la tua vera bellezza.

Δωρεάν όλα!

Οι χειρότερες νευρώσεις στην εποχή μας ξεκινούν από τη στιγμή που αποφασίζεις να ζητήσεις πράγματα χωρίς να είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις κάτι γι'αυτά. Ζούμε στην εποχή του δωρεάν, του groupon, του "θέλω αυτό γιατί έτσι...", του "τι, θα πληρώσω κιόλας;", του "τι, δε θα μου το στείλετε δωρεάν; τι εταιρία είστε;". 

Πόσες φορές τα έχω ακούσει και πόσες φορές μάταια προσπάθησα να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει τον καθένα να πιστεύει ότι μία εταιρία θα πρέπει να διαθέτει τα πάντα δωρεάν. Αν στον ίδιο άνθρωπο ζητήσεις να δουλέψει για 'σένα και του πεις "τι, θα σε πληρώσω κιόλας; τι υπάλληλος είσαι;", φυσικά θα ζήσεις τη μεγαλύτερη επανάσταση του αιώνα. 

Ζούμε το θέατρο του παραλόγου και αυτό που έμαθα -γιατί το θέατρο σχολείο είναι- είναι ότι κανείς δε θέλει για πελάτη έναν που δε θέλει να πληρώνει ποτέ, ακριβώς όπως κανείς δε θέλει για εργοδότη έναν που δεν καταβάλει μισθό. Το χρήμα δεν είναι το παν. Ο τρόπος που το χρησιμοποιεί ο καθένας όμως σε βοηθά να καταλάβεις με τι άνθρωπο έχεις να κάνεις. Αυτός που δε θέλει να πληρώσει για μία υπηρεσία είναι ο ίδιος που αύριο ως φίλος θα απαιτεί να τον υπηρετείς, και στην ώρα της ανάγκης... Λούης!!! 

Το χρήμα συμβολίζει τον κόπο σου, τον ιδρώτα σου, το χρόνο σου, κι αν δεν είσαι διατεθειμένος να το ξοδέψεις για δικές σου ανάγκες, φαντάσου τι είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις για τις ανάγκες των άλλων.

Μοναδικά καλύτερος!

Δε χρειάζεται να είσαι καλύτερος, χρειάζεται να είσαι μοναδικός. Κι όταν είσαι μοναδικός, είσαι ο καλύτερος σε αυτό που κάνεις εκ των πραγμάτων.