Τι περίεργο πράγμα ο θάνατος. Έρχεται στη ζωή μας απροειδοποίητα, τετελεσμένα. Ανοίγει το πέρασμα στην αιωνιότητα γι'αυτόν που αφήνει τον ψεύτικο κόσμο και πίσω μένουν όλοι οι υπόλοιποι γεμάτοι ερωτηματικά, γεμάτοι άγνοια, γεμάτοι φόβο.
Άνθρωποι καλοί, κακοί, χαμογελαστοί, αθόρυβοι, φανταχτεροί... όλοι αργά ή γρήγορα περνούν το πέρασμα. Κανείς δεν εξαιρείται. Κι όλοι εμείς που μένουμε πίσω περιμένοντας τη σειρά μας, απλά σχολιάζουμε "κανείς καλός δε μένει", "αλίμονο σ'εμάς", "τόσο καλός άνθρωπος και πήγε"... και άλλα τέτοια βλακώδη...
...και χάνουμε την ευκαιρία να ζήσουμε την πιο ευεργετική εμπειρία που μας προσφέρεται στον ψεύτικο αυτό κόσμο: τη μνήμη του θανάτου. Δεν αναλογιζόμαστε ότι και για εμάς μπορεί να πλησιάζει η ώρα, και ότι τελικά, το 90% των πράξεών μας δεν αφήνουν κανένα αιώνιο ίχνος. Δε σκεφτόμαστε ότι γεννηθήκαμε, "ζούμε" σε αυτόν τον κόσμο, περνάμε στον άλλο κόσμο και μένουμε εκεί αιώνια. Δε σκεφτόμαστε ότι για εμάς δεν υπάρχει θάνατος και εφόσον είμαστε όντα που δημιουργηθήκαμε για να ζούμε αιώνια, θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε βάσει της αθάνατης σύστασής μας.
Μικρότητες, καθημερινές διαφορές, εκνευρισμοί... τι ουσία έχουν; Είμαστε για να είμαστε για πάντα και η μνήμη του θανάτου δεν πρέπει να μας τρομάζει, αλλά να μας θυμίζει την αιώνια ουσία μας.
Είμαστε όντα αιώνια. Μικρά, αδύναμα παιδάκια ενός αιώνιου Πατέρα. Έτσι πρέπει να αισθανόμαστε. Και πρέπει να εκπροσωπούμε τη φύση μας αυτή επάξια.
Η ζωή είναι ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι αστείο και σοβαρό μαζί, ψεύτικο, όπου παίζουμε απλά για να μάθουμε, να διδαχτούμε την τέχνη του πολέμου και της ειρήνης. Αν το δεις έτσι, θα αισθανθείς πολύ καλύτερα. Αν το δεις έτσι, θα το δεις ακριβώς όπως είναι. Ένα παιχνίδι. Χαμογέλασε, παίξε, και δείξε αυτό που είσαι.
