Gym philosophy.

Στα γυμναστήρια κυκλοφορεί η φράση "δε θα αποκτήσεις ποτέ τον πισινό που θέλεις αν κάθεσαι συνέχεια στον πισινό που ήδη έχεις". Μήπως να επεκτείνουμε λίγο τη σοφία αυτή και στην καθημερινότητά μας;

Κάθε φορά που πας ν εκφράσεις άποψη για κάτι, μην το κάνεις. Αντικατέστησε το λόγο σου με μία πράξη και κατέγραψε τη διαφορά. Θα δεις, θα σου αρέσει...

Tο πέρασμα.

Τι περίεργο πράγμα ο θάνατος. Έρχεται στη ζωή μας απροειδοποίητα, τετελεσμένα. Ανοίγει το πέρασμα στην αιωνιότητα γι'αυτόν που αφήνει τον ψεύτικο κόσμο και πίσω μένουν όλοι οι υπόλοιποι γεμάτοι ερωτηματικά, γεμάτοι άγνοια, γεμάτοι φόβο.

Άνθρωποι καλοί, κακοί, χαμογελαστοί, αθόρυβοι, φανταχτεροί... όλοι αργά ή γρήγορα περνούν το πέρασμα. Κανείς δεν εξαιρείται. Κι όλοι εμείς που μένουμε πίσω περιμένοντας τη σειρά μας, απλά σχολιάζουμε "κανείς καλός δε μένει", "αλίμονο σ'εμάς", "τόσο καλός άνθρωπος και πήγε"... και άλλα τέτοια βλακώδη...
...και χάνουμε την ευκαιρία να ζήσουμε την πιο ευεργετική εμπειρία που μας προσφέρεται στον ψεύτικο αυτό κόσμο: τη μνήμη του θανάτου. Δεν αναλογιζόμαστε ότι και για εμάς μπορεί να πλησιάζει η ώρα, και ότι τελικά, το 90% των πράξεών μας δεν αφήνουν κανένα αιώνιο ίχνος. Δε σκεφτόμαστε ότι γεννηθήκαμε, "ζούμε" σε αυτόν τον κόσμο, περνάμε στον άλλο κόσμο και μένουμε εκεί αιώνια. Δε σκεφτόμαστε ότι για εμάς δεν υπάρχει θάνατος και εφόσον είμαστε όντα που δημιουργηθήκαμε για να ζούμε αιώνια, θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε βάσει της αθάνατης σύστασής μας.

Μικρότητες, καθημερινές διαφορές, εκνευρισμοί... τι ουσία έχουν; Είμαστε για να είμαστε για πάντα και η μνήμη του θανάτου δεν πρέπει να μας τρομάζει, αλλά να μας θυμίζει την αιώνια ουσία μας.
Είμαστε όντα αιώνια. Μικρά, αδύναμα παιδάκια ενός αιώνιου Πατέρα. Έτσι πρέπει να αισθανόμαστε. Και πρέπει να εκπροσωπούμε τη φύση μας αυτή επάξια.

Η ζωή είναι ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι αστείο και σοβαρό μαζί, ψεύτικο, όπου παίζουμε απλά για να μάθουμε, να διδαχτούμε την τέχνη του πολέμου και της ειρήνης. Αν το δεις έτσι, θα αισθανθείς πολύ καλύτερα. Αν το δεις έτσι, θα το δεις ακριβώς όπως είναι. Ένα παιχνίδι. Χαμογέλασε, παίξε, και δείξε αυτό που είσαι.

Εθισμός.

"Όσα περισσότερα πράγματα δοκιμάσεις στη ζωή, τόσο περισσότερες εμπειρίες θα έχεις.". Τέτοια ψέματα σου είπανε και να τα χάλια σου τώρα.

Δε φτάνει όχι μία, όχι δύο, αλλά ούτε δέκα ζωές για να αποκτήσεις όσες εμπειρίες χρειάζεσαι. Το κλειδί είναι να μαθαίνεις και από τις εμπειρίες των άλλων. Εκτός από τη δική σου συνείδηση, υπάρχει και μία συλλογική βάση δεδομένων. Μίλα με τους ανθρώπους και μάθε μέσα από αυτά που έχουν να σου πουν.

Βλέπεις, η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική από αυτή που σου είπαν. Όσο περισσότερες εμπειρίες προσπαθείς να αποκτήσεις από μόνος σου, τόσο περισσότερο ρισκάρεις να καταλήξεις εθισμένος σε κάτι που δεν πρόκειται να σε αφήσει να προχωρήσεις μπροστά. Πριν κάνεις βήματα ρώτα. Μάθε. Κι έπειτα αν νομίζεις ότι αξίζει το ταξίδι, ξεκίνα. Σιγουρέψου όμως πρώτα ότι έχεις ξεκαθαρίσει τι θέλεις και ποιος είναι ο στόχος σου... γιατί αν στοχεύεις απλά στην ικανοποίηση του εγωισμού σου... δε σε βλέπω καλά.

Το μάτσο με τα κλειδιά.

Κάθε πρόβλημα είναι μία κλειδωμένη πόρτα. Η πόρτα αυτή φτιάχτηκε μαζί με το κλειδί της. Δεν υπάρχει πόρτα χωρίς κλειδί. Δεν υπάρχει κλειδί χωρίς πόρτα.

Ψάξε να βρεις το κλειδί. Μπορεί να το έχεις εσύ. Μπορεί να το έχει κάποιος άλλος. Ψάξε να βρεις το κλειδί! Κι αν τύχει να έχεις εσύ το κλειδί που ανοίγει την πόρτα του φίλου σου, μην το σκεφτείς: δώστου το κλειδί σου! Για κάθε κλειδί που δίνεις, άλλα δέκα προστίθενται στο δικό σου μάτσο. Για κάθε κλειδί που κρύβεις και κρατάς για τον εαυτό σου, δέκα κλειδαριές από τις πόρτες σου σκουριάζουν και δεν ανοίγουν.

Είναι παιχνίδι! Δεν είναι πολύ ωραίο; Έλα να παίξουμε!